‘De nacht is levensgevaarlijk’

Extract

‘Deze maatschappelijk werker heeft een flink risico genomen. Wibo is wanhopig omdat met het vertrek van zijn vrouw en het verlies van zijn werk ook zijn bestaansredenen zijn verdwenen. Zijn existentiële fundamenten zijn weggeslagen. Hij voelt zich gedumpt. En hij heeft geen constructieve manier voorhanden om ermee om te gaan. Alleen maar piekeren, fantaseren, somberen en drinken. Hij is sociaal geïsoleerd. Het zijn stuk voor stuk risicofactoren bij gevaar voor suïcide. Zolang de onderliggende problematiek niet psychiatrisch is, hoort iemand als Wibo wel degelijk bij algemeen maatschappelijk werk, ook al is hij suïcidaal. Dus elke algemeen maatschappelijk werker moet weten dat je het thema vroeg ter sprake brengt. Veel maatschappelijk werkers durven dat niet. Ze vinden dat ze eerst een vertrouwensband moeten opbouwen. Deze maatschappelijk werker doet het wel. Hij kaart het al aan in het eerste gesprek. Maar hij had veel indringender contact moeten maken over de achtergronden en de ernst van de doodswens. Hij had samen met Wibo andere opties dan de dood moeten onderzoeken. Ook is het van levensbelang om in praktische zin snel alle risico’s in te dammen. Liefst dus nog diezelfde dag dat touw inleveren en het isolement doorbreken door bijvoorbeeld die vriend erbij te betrekken. Want voor iemand in deze staat is de nacht levensgevaarlijk. Deze maatschappelijk werker had veel eerder een leidinggevende positie moeten innemen. Moeten zeggen: ‘Zo liggen de kaarten, dus we bellen de huisarts, je slaapt bij familieleden of vrienden die jij vertrouwt, en morgen zie ik je weer.’ Van de tien mensen die een einde maken aan hun leven, zijn er negen in de twee weken daarvoor nog bij een hulpverlener geweest. Ik vind dat een schokkend gegeven. Zeker als je weet dat van iedereen met suïcidevoornemens maar vijf procent werkelijk dood wil. De andere vijfennegentig procent wil van de problemen af.’ …