De derde weg

Terwijl ik in het vliegtuig bezig was dit hoofdstuk te schrijven, gebeurde er iets vreemds. De man die achter me zat, vroeg me of ik mijn stoel naar voren wilde zetten omdat hij op zijn laptop wilde werken en hij door mijn stoel te weinig ruimte had. Ik legde hem uit dat het me speet, maar dat ik mijn stoel naar achteren had gezet om

zelf

meer ruimte te krijgen om op mijn laptop te werken, en ik stelde hem op beleefde toon voor dat ook te doen. Dat vond hij geen goed idee en hij vroeg me nogmaals mijn stoel naar voren te verstellen. Ik zag dat de stoel naast hem leeg was en stelde hem voor daar dan te gaan zitten. ‘Nee, bedankt,’ zei hij, ‘ik wil bij het raam zitten.’ Ik antwoordde: ‘Nou, het spijt me, maar ik wil met mijn stoel naar achteren zitten en ik heb het recht dat te doen.’ De man werd hier razend om en zei: ‘Oké, dan zal ik het mezelf maar gemakkelijk maken hè?’ En hij stootte met zijn knieën hard tegen mijn stoel. Ik overwoog wat me te doen stond. De man was groter, jonger en sterker dan ik en ik wilde niet dat hij nog agressiever zou worden. Aan de andere kant wilde ik me ook niet door hem met geweld laten dwingen om mijn stoel rechtop te zetten. Dus dacht ik bij mezelf:

Ik laat het gewoon een paar minuten betijen. Het moet tenslotte veel oncomfortabeler voor hem zijn om met zijn knieën in mijn stoel te blijven beuken dan voor mij, aan de andere kant van de rugleuning. En als hij niet ophoudt, roep ik de stewardess erbij

. Dus ik schoof wat heen en weer in mijn stoel, vond een zithouding waarbij ik bijna niets voelde van het gebeuk van zijn knieën en begon op mijn laptop te typen.