Hallucinaties zijn een bijzonder menselijk fenomeen. Beschrijvingen van hallucinatieachtige fenomenen en ‘visioenen’ duiken regelmatig op in de literatuur, maar pas in de negentiende eeuw werden de eerste systematische wetenschappelijke studies gerapporteerd. De Franse psychiater Esquirol heeft hierin een zeer belangrijke rol gespeeld. Hij definieerde hallucinaties als ‘een sterke overtuiging van een sensorische ervaring, terwijl er geen extern object is dat het zintuig op de daarbij passende manier beïnvloedt’. Vandaag accepteert de wetenschappelijke wereld dat hallucinaties ontstaan door het foutief toewijzen van intern gegenereerde informatie aan een externe bron. De precieze onderliggende cognitief-emotionele processen die aan de basis liggen van deze denkfout zijn echter tot op heden niet helemaal duidelijk.