In nachthemd en met vet haar schuifel ik van mijn bed naar de wc. Ik noem het maar een buikgriepje, want ik heb geen idee wat er aan de hand is. Ben ik doodziek? Nee. Maar wel slap en beroerd genoeg om me ziek te melden. Met lood in mijn pantoffels bel ik de afdeling. ‘Beterschap Bar´, zegt mijn collega. ´Wij gaan het hier regelen, maak je geen zorgen.’ Ze heeft geen idee hoe fijn ik haar woorden vind. Ze kent het. Het schuldgevoel waarmee ik mezelf afmeld voor de dagdienst. In de wetenschap dat het druk is en dat er misschien nog meer collega’s ziek zijn.