Gepubliceerd in:
01-06-2020 | Berichten
Column
Auteur:
Ivon Hogendoorn
Gepubliceerd in:
TVZ - Verpleegkunde in praktijk en wetenschap
|
Uitgave 3/2020
Log in om toegang te krijgen
Extract
Wat is dat toch met verpleegkundigen en trots? Het lijkt wel of het niet samen kan of bij elkaar past. Zelf ben ik geen haar beter. Als je mij begin dit jaar had gevraagd of ik trots ben om verpleegkundige te zijn, zou ik volmondig geantwoord hebben: 'Ja! Maar wat ik kan, dat kan iedereen'. Daarmee ging ik voorbij aan alle opleidingen en trainingen die we tijdens onze loopbaan hebben gevolgd en de vaardigheden die we hebben geleerd. Voorbij aan het continu reflecteren op eigen handelen en het afstemmen van je communicatie op de categorie patiënten die je verpleegt én op hun vrienden en familie. Maar denk ook aan je rol binnen een multidisciplinair team en de effecten van de onregelmatigheid op je privéleven. De heldenstatus die we door de coronatijd hebben gekregen, past mij niet. Ik werd ongemakkelijk van het applaus, alle lof en cadeautjes voor zorgmedewerkers. Want we doen toch gewoon ons werk? …