Armpje drukken: aanval de beste verdediging?

Humerusschachtfracturen hebben een lage incidentie en beslaan 1-2% van alle fracturen. De kans op deze fractuur neemt toe vanaf het 50e levensjaar.

Humerusschachtfracturen worden enerzijds veroorzaakt door buiging van of stoot tegen de humerus of ten gevolge van een val op de arm met uitgestrekte elleboog of hand, anderzijds kunnen ook stressfracturen van de humerus ontstaan door repeterende bewegingen of door sterke spiercontracties, zoals bij roeien, speerwerpen en honkbal. Dit zijn vaak spiraalfracturen en die bevinden zich meestal in het distale gedeelte van de humerus. ‘Armpje drukken’ is een sport die veelvuldig op recreatief maar ook op wedstrijdniveau beoefend wordt. Behalve humerusschachtfracturen zijn ook een subscapularis- en proximale bicepspeesruptuur, een tuberculum minusfractuur, avulsiefractuur van de mediale epicondyl, anterieure dislocatie van de elleboog en een olecranonfractuur beschreven als gevolg van armpje drukken.

Humerusschachtfracturen ten gevolge van armpje drukken kunnen gepaard gaan met neurovasculair letsel als gevolg van het trauma of de operatie. In de literatuur wordt bij 10-23% van de patiënten zenuwletsel beschreven. De behandeling kan conservatief zijn door middel van een bovenarmgips of sling, of operatief via open reductie en interne fixatie met plaat-schroefosteosynthese of een intramedullaire pen.

Wij presenteren drie patiënten met een distale humerusschachtfractuur als gevolg van een wedstrijd armpje drukken. Behalve de biomechanische analyse en de betrokken spiergroepen bespreken we ook de tactiek: Is de aanval de beste verdediging?