Actueel Houden van Richtlijnen

Een ‘levende’ richtlijn wordt hier gedefinieerd als ‘een richtlijn waarvan het onderhoud op continue basis plaatsvindt, op grond van een systematische monitoring van zowel de medisch-wetenschappelijk literatuur als praktijkgegevens en door gebruikers van de richtlijn aangeleverde commentaren’.

Het is van belang om al tijdens de ontwikkeling van een richtlijn af te spreken hoe de actualiteit ervan wordt bewaakt.

De houders van de richtlijn stellen een werkgroep samen die het mandaat krijgt om de richtlijn levend te houden.

De frequentie van aanpassing van de richtlijn hangt in belangrijke mate af van de snelheid van nieuwe ontwikkelingen met betrekking tot het onderwerp en van de klinische relevantie ervan.

Voor bepaalde zorgprocessen zal mogelijk blijken dat het zinvoller en efficiënter is een richtlijn minder frequent te actualiseren en de inspanningen op implementatie te richten.

Wijzigingen die verandering van de inhoud van aanbevelingen geven (herzieningen), dienen altijd ter autorisatie aan de houders van de richtlijn te worden voorgelegd.

Wijzigingen die niet tot veranderingen van de inhoud van aanbevelingen leiden (bijstellingen), behoeven niet voor autorisatie aan de houders van de richtlijn te worden voorgelegd. Het gaat hier bijvoorbeeld om extra literatuuronderbouwingen. De werkgroep voert deze bijstellingen door in de tekst van de richtlijn.

Informatie- en communicatietechnologie biedt goede mogelijkheden om op een continue basis bijstelling of herziening van een richtlijn te realiseren, commentaren te inventariseren en de aanpassingen snel te verspreiden.

Ofschoon het concept van levende richtlijnen een oplossing is voor een aantal knelpunten in de richtlijnontwikkeling, is er tot dusver nog weinig praktische ervaring mee opgedaan.