Mijn vorige column ging over het duidelijker herwaarderen van 'de mens'. Minder de focus leggen op doelen, resultaten en outcome. Meer kijken naar 'de cliënt' en 'de hulpverlener' (wie dat ook is) en hun onderlinge relatie. Juist omdat je met die herwaardering van 'de mens' verwacht dat je voor 'de cliënt' en 'de hulpverlener' een zinvoller bestaan realiseert. Wat op zich weer een nastrevenswaardig resultaat is, lijkt mij. Maar wat is nu het ingrediënt om binnen de relatie 'cliënt' en 'hulpver- lener' de kans te vergroten dat wij ook dat resultaat bereiken? Wanneer is de 'waardering' van 'de mens' zoals deze zou moeten zijn? …