19 Slaap- en waakstoornissen

Door het langdurige gebrek aan fysiologisch herstel draagt een chronische slaapstoornis bij aan het ontstaan of voortbestaan van vele stoornissen, zoals depressie en hart- en vaatziekten. Prospectief onderzoek heeft aanwijzingen opgeleverd dat chronische insomnia op jonge leeftijd leidt tot een verhoogd risico op depressie en andere psychiatrische stoornissen (Chang e.a., 1997). Voorafgaand aan een hartinfarct blijkt er vaak sprake te zijn van het ‘vitale uitputtingssyndroom’, waaraan stress en slaaptekort in belangrijke mate bijdragen (Foley e.a., 1999). Aanwijzingen dat een chronische slaapstoornis nadelig is voor het functioneren van het immuunsysteem (Savard e.a., 2003) voeden de suggestie dat een chronische slaapstoornis een verhoogd gezondheidsrisico inhoudt. Bovendien leidt chronisch slaaptekort tot kostbare persoonlijke en materiële verliezen, in de zin van verkeersongevallen, ziekteverzuim en economisch productiviteitsverlies. Meerdere studies rapporteren eensluidend dat ten minste 10% van alle verkeersongevallen moet worden toegeschreven aan de factor slaperigheid. Voldoende redenen om een slaapklacht serieus te nemen, maar binnen universitaire opleidingen wordt nagenoeg geen aandacht besteed aan de diagnostiek en de behandeling van slaapstoornissen. Het gevolg is dat in de eerstelijnsgezondheidszorg een slaapstoornis vaak wordt miskend en niet of onjuist wordt behandeld (zie ook Manber & Harvey, 2005).