Skip to main content
Top

2016 | OriginalPaper | Hoofdstuk

18 Brandwonden

Auteur : Leonie Ruettermann-Kwak

Gepubliceerd in: Plastische chirurgie

Uitgeverij: Bohn Stafleu van Loghum

share
DELEN

Deel dit onderdeel of sectie (kopieer de link)

  • Optie A:
    Klik op de rechtermuisknop op de link en selecteer de optie “linkadres kopiëren”
  • Optie B:
    Deel de link per e-mail

Samenvatting

De huid is het grootste orgaan van het menselijk lichaam (0,3 m2 bij baby’s en 1,75 m2 bij volwassenen) en is, samen met het slijmvlies, de enige effectieve barrière tegen infecties. Een brandwond is een onderbreking van de integriteit van de huid als gevolg van verbranding. Brandwonden hebben zowel lokaal effect als op het gehele lichaam. Karakteristiek voor brandwonden zijn drie punten die betrekking hebben op de hele fysiologie.
1
Beschadiging van bloedcapillairen. Dit leidt tot excessief plasmaverlies, wat kan leiden tot een verbrandingsshock.
 
2
Dood weefsel, dat een ideale voedingsbodem is voor bacteriën.
 
3
Uitbreiding van de wonden over een groot lichaamsoppervlak, waardoor een grote onbeschermde toegangsweg ontstaat voor een invasieve infectie.
 
Traditioneel wordt de diepte van verbrandingen in drie hoofdgraden ingedeeld. Binnen deze classificatie wordt bij verbranding van de tweede graad aanvullend onderscheid gemaakt tussen oppervlakkige en diepe tweedegraadsverbranding. Er zijn daarnaast verschillende methoden om aan te geven hoeveel lichaamsoppervlakte van de patiënt is verbrand. Een veelgebruikte methode is de ‘regel van negen’ volgens Wallace. Hierbij geldt het lichaam als 100% en is het verbrande oppervlak van het lichaam uitgedrukt in procenten: Totaal Verbrand Lichaamsoppervlak (TVLO). Via deze regel wordt mede bepaald of een patiënt voor gespecialiseerde zorg moet worden opgenomen in een brandwondencentrum. Bij ernstige gevallen is het stabiliseren van de patiënt eerste prioriteit. Een escharotomie, het incideren van de necrotische huid om spanning van bijvoorbeeld de thorax weg te nemen, kan in de acute fase nodig zijn. Afhankelijk van de ernst en de diepte van de wonden zal er al dan niet operatief moeten worden behandeld. In ieder geval moet al het necrotische weefsel worden gedebrideerd vanwege de grote kans op infecties. Vervolgens moeten deze wonden worden bedekt. Hiervoor bestaan verschillende methoden, zoals transplantatie van eigen huid of donorhuid, kunstdermis en keratinocyten. Ter behoud van de handen als functionele eenheid moeten alle mogelijke inspanningen worden geleverd; bij voorkeur dienen de handen binnen vijf dagen operatief te worden behandeld.
Brandwondenpatiënten gaan na de eerste opvang een lange periode van correctieve ingrepen tegemoet. In eerste instantie zijn deze gericht op functionaliteit, maar ook esthetiek. Daarnaast hebben deze patiënten vaak goede psychosociale zorg nodig om het trauma en de gevolgen ervan te verwerken.
Metagegevens
Titel
18 Brandwonden
Auteur
Leonie Ruettermann-Kwak
Copyright
2016
Uitgeverij
Bohn Stafleu van Loghum
DOI
https://doi.org/10.1007/978-90-368-1181-1_18