Haastige spoed is zelden goed

In kansen en mogelijkheden denken is elke psychotherapeut met de paplepel ingegoten. In dat opzicht is het moeilijk het met Verheij en Ten Hoopen oneens te zijn, naar aanleiding van hun Forum-bijdrage ‘Accommodeer, zie uw kansen, bij de transitie van de jeugd-ggz’ in het vorige nummer. In het werk als psychotherapeut is het altijd zaak binnen de werkrelatie met de patiënt de wanhoop die deze voelt te verdragen en niet over te nemen, en kansen te zien tot verandering. Ik moet echter beschaamd bekennen: in het geval van de transitie van de jeugd-ggz lukt mij dit slecht. Rampscenario’s waarin de ondergang van onze sector de boventoon voert, domineren mijn gedachten. Vermeiren schrijft in een opiniestuk in NRC Handelsblad van 7 februari j.l. (‘Stoornis los je niet op met opvoeden’) hoe onverstandig het is om gemeenten verantwoordelijk te maken voor medisch-specialistische zorg aan kinderen met ernstige psychiatrische stoornissen. Ik ben het grondig met hem eens.