In 2003 is het Nederlands Tandartsenblad (NT) gestart met het structureel publiceren in de rubriek Rechtspraak van uitspraken in tandheelkundige klachtzaken. Die uitspraken zijn voornamelijk afkomstig van de rechtsprekende organen van de Nederlandse Maatschappij tot bevordering der Tandheelkunde (NMT), namelijk de beoordelingsraden en in appèl de Raad van Beroep. Maar het gaat ook om uitspraken die ter publicatie worden aangeboden door de Regionale Tuchtcolleges en in appèl het Centrale Tuchtcollege. Incidenteel kunnen ook opmerkelijke uitspraken van de burgerlijke rechter of eventueel de strafrechter in de rubriek Rechtspraak worden gepubliceerd.
De op 6 februari 2002 binnengekomen klacht hield in dat de wijze waarop klager door de waarnemend tandarts is behandeld, strijdig is met de zorg die hij hierbij op grond van artikel 9 lid 2 van het NMT-Reglement dient te betrachten. Meer in het bijzonder werd erover geklaagd dat de waarnemend tandarts tijdens het periodiek onderzoek op 30 maart 2001 en tijdens de behandeling op 12 april 2001 een caviteit in element 3.5 niet heeft geconstateerd. Hierdoor heeft de behandeling van deze caviteit in december 2001 de klager voor aanzienlijke kosten geplaatst.
Door onvoldoende kwaliteit van de tandheelkundige behandeling en onvoldoende zorg konden grote caviteiten ontstaan en diende de opvolgend tandarts ingrijpende behandelingen te verrichten. De klager vorderde een vergoeding voor de ontstane schade en de gemaakte en nog te maken kosten. Na aftrek van de vergoeding van de verzekeraar vorderde klager aan gemaakte kosten € 838,02. De nog te maken kosten werden door hem – op basis van informatie door de opvolgend tandarts – begroot op € 2.500,-.
Op 26 juli werden door klaagster voorafgaande aan een kennismakingsgesprek met de tandarts een medische- en een tandheelkundige vragenlijst ingevuld, waarna de tandarts een klinisch- en radiologisch onderzoek bij haar verrichtte. Hij trof een zeer matig verzorgd, redelijk onderhouden volledig gebit aan. Vanwege slijtage aan de fronttanden en de breuken van diverse vullingen concludeerde de tandarts dat een driesporenanamnese noodzakelijk was voorafgaand aan een eventuele behandeling. De anamnese werd tijdens een tweede consult op 17 februari afgenomen en met instemming van klaagster vastgelegd op een cassettebandje.
In mei 2001 plaatste de tandarts bij de patiënt een kroon. De patiënt meende echter niet met zorg te zijn behandeld en schreef de tandarts hierover meerdere malen aan.
Binnen een periode van drie maanden werden vijf klachten tegen de tandarts ingediend. Hem werd verweten dat hij had nagelaten de ontstane caviteiten te diagnosticeren en tegen te gaan.
De onderhavige klacht heeft betrekking op communicatieproblemen tijdens een tandheelkundige behandeling door de beklaagde tandarts die als waarnemer in de praktijk werkte, buitenlandlid van de NMT was en de Nederlandse taal zo weinig machtig dat hij in het Duits communiceerde.
Klaagster stelde dat de aangeklaagde tandarts een afgebroken tand ten onrechte niet had behandeld. Toen de tand tijdens kluswerkzaamheden afbrak meldde ze zich in eerste instantie tot haar partners tandarts. Deze verwees haar naar haar eigen tandarts in haar woonplaats. Omdat haar eigen tandarts met vakantie was, wendde zij zich (via de tandartsencentrale) tot de aangeklaagde tandarts. Direct nadat de tand was afgebroken, had zij niet veel pijn. Naarmate de tijd verstreek nam deze toe, met name als er lucht langs de afgebroken tand stroomde.
De tandarts had zich onzorgvuldig gedragen door klaagster tijdens de eerste twaalf weken van haar zwangerschap gedwongen een lange tandartsbehandeling te laten ondergaan. Hij had klaagster tijdens deze behandeling ongevraagd verdoofd en haar een half uur op de gang laten zitten om de verdoving te laten inwerken. Hij had cementresten laten zitten welke gingen ontsteken, zodat de klaagster gedurende een week niet meer kon slapen van de pijn. Een week na de gewraakte behandeling had de tandarts de klaagster wederom, zonder toestemming te hebben gevraagd, anesthesie toegediend. Kort na deze behandeling is de foetus overleden.
Klager bezocht de tandarts in verband met een loszittende prothese. Een overkappingsprothese op implantaten werd door de tandarts op om en nabij de € 4.175,- begroot. De ziektekostenverzekeraar vergoedde de ingreep niet en het bedrag was voor klager te hoog om zelf te bekostigen. Hij besloot daarom van de ingreep af te zien. Van de tandarts werd geen rekening ontvangen voor het consult en het opstellen van de begroting. Uitdrukkelijk werd gesteld dat klager in bedekte termen tijdens het consult ter sprake had gebracht of zonder rekening kon worden betaald. Volgens klager werd dit niet door de tandarts afgewezen. Tot verbijstering van klager kreeg hij later een deurwaardersexploot. Hieruit bleek dat er beslag op zijn woning werd gelegd teneinde deze openbaar te verkopen omdat klager de kosten van het consult aan de tandarts en het opstellen van een begroting nooit had voldaan. Inclusief de kosten van de deurwaarder ging het om een bedrag van ongeveer € 870,-. Volgens klager een buitensporig bedrag, bovendien had hij ten gevolge van de handelwijze van de tandarts een nadeel ondervonden dat was opgelopen tot rond € 2600,-. Ook de echtgenote en gemachtigde van klager kon zich niet herinneren een nota of betaalherinnering te hebben ontvangen. Pas na een telefoontje met de tandarts ontving zij een kopie van de rekening.
De tandarts zou in strijd met artikel 9 lid 2 van de NMT-klachtenregeling onzorgvuldig jegens klaagster hebben gehandeld door haar als patiënte bij zijn praktijk uit te schrijven, zonder hierover met klaagster te communiceren en ondanks het feit dat tussen klaagster en de tandarts reeds lang een behandelrelatie bestond.
Een waarnemend tandarts heeft een wortelkanaalbehandeling uitgevoerd en vervolgens een kroon geplaatst. Deze raakte al na korte tijd los. Door de slechte staat van het resterende tandweefsel was het niet mogelijk om een nieuwe kroon te plaatsen. Wat van de tand over was, moest worden geëxtraheerd. De klager wil het overgrote deel van het door hem betaalde notabedrag gerestitueerd krijgen. De Regionale Beoordelingsraad in Zwolle beoordeelt de klacht als gegrond en veroordeelt de waarnemend tandarts tot betaling van € 593,07 aan de klager als herstel van gedaan onrecht en tot een bijdrage in de proceskosten van € 550,-. Hierop ging de waarnemend tandarts in beroep.
Klager diende een uit vijf onderdelen bestaande klacht in tegen zijn tandarts. Deze zou hebben nagelaten onmiddellijk te handelen nadat klager vanwege een pijnklacht had verzocht op korte termijn te worden behandeld. Ook was de echtgenote van klager in de praktijk van de aangeklaagde tandarts door een andere tandarts zonder toezicht behandeld. Verder klaagde hij over de bejegening door zijn tandarts, en het door de tandarts beëindigen van de behandelingsovereenkomst en de wijze waarop dit gebeurde. Ook vond klager dat de tandarts qua behandelen tekort was geschoten, waardoor de patiënt extra kosten had moeten maken.
De tandarts was volgens klager toerekenbaar tekort geschoten in zijn wettelijke informatieplicht. Ook was letsel van de nervus mentalis dexter opgetreden. Ook zou de tandarts niet hebben gehandeld als een redelijk bekwaam beroepsgenoot. Hij had namelijk zonder deugdelijke röntgendiagnostiek een extractie uitgevoerd die, gelet op de bijzondere anatomische positie van element 47, bij voorbaat risico van letsel van de nervus mentalis dexter in zich had. Ten gevolge daarvan leed klager materiële en immateriële schade, waarvoor de tandarts aansprakelijk werd geacht.
Klager meende dat de tandarts tussen 1980 en 2002 zijn gebit niet goed had behandeld. Na plaatsing van een stift met kroon ontstonden klachten die werden genegeerd, hij werd niet tijdig naar een specialist verwezen wegens slijtage aan de voortanden (rond 1993) en zijn ongerustheid over de ernstige achteruitgang van zijn gebit werd niet serieus genomen. Klager stelde € 6.000,- schade te hebben geleden.
Dochter van klaagster was laat met wisselen. Twee melktanden zijn zelfs nooit gewisseld en er ontstond ruimtegebrek. Volgens de tandarts, die hier bij elke halfjaarlijkse controle op werd gewezen, zou alles vanzelf goed komen. Op 7 juli 1999 – de patiënte was inmiddels 15 jaar oud – werd de tandarts in een laatste poging gewezen op een volledig scheef gegroeid gebit. Door een verslechterende sfeer wilde patiënte de tandarts niet meer bezoeken. Toen in 2001 een nieuwe tandarts werd bezocht, trok deze een van de melktanden en verwees naar een orthodontist. Zowel tandarts als orthodontist concludeerden dat de tandarts uiterlijk onderzoek had moeten verrichten toen patiënte 13 jaar was en tijdig de twee melkelementen had moeten verwijderen.
De tandarts zou van 1981 t/m 2002 ondeskundige en foutieve behandelingen hebben uitgevoerd, waardoor uiteindelijk het gehele gebit van klaagster moest worden getrokken. In 1989 adviseerde de tandarts een flapoperatie, gebaseerd op visuele inspectie. In maart 2002 adviseerde hij om een mondhygiëniste te bezoeken voor het polijsten van het gebit, omdat hij dit zelf niet kon doen. Toen klaagster een andere tandarts consulteerde, verwees deze haar naar de parodontoloog. Deze kwam tot de conclusie dat er sprake was van parodontitis die vijftien jaar niet was behandeld, met als gevolg dat het gehele gebit moest worden geëxtraheerd.
De tandarts had klaagster jarenlang niet goed behandeld en achterstallig onderhoud laten ontstaan. Voor de behandeling hiervan moest zij bij een nieuwe tandarts hoge restauratiekosten maken, die de maximale vergoeding van de ziektekostenverzekeraar overstegen. Klaagster had ook pijnklachten die werden veroorzaakt door een ontsteking en een niet deugdelijke vulling en wenste een financiële compensatie.
De tandarts boorde zonder vooraf verkregen goedkeuring in een prothese, veroorzaakte pijnklachten en verhielp deze niet en bracht € 236,60 in rekening voor de endodontische behandeling van de elementen 46 en 47, zonder dat deze tot succes leidde. De klager vorderde een schadevergoeding.
Volgens klager had de tandarts overbodige vullingen gelegd. Een van de vullingen viel binnen een week driemaal uit één van de voortanden en twee andere vullingen vielen er binnen een week daarna ook uit. Voor de behandeling kreeg klager een rekening van € 1428,10.
De tandarts zou onvoldoende zorg bieden in het kader van de tandheelkundige behandeling en pijn- en andere klachten niet, althans onvoldoende, verhelpen. Klaagster vorderde ook schadevergoeding.
De tandarts had voor de totale renovatie van klagers gebit € 10.800,- gerekend en ontvangen. Het uitgevoerde werk was van zeer slechte kwaliteit en voldeed – voorzover het was blijven zitten – niet of nauwelijks. Klager wenste vergoeding van een deel van zijn schade.
Klaagsters tandarts begon bij haar een restauratie aan een volgens klaagster kleine caviteit in de 44. Na de restauratiepoging ontstond er veel pijn. Klaagster bezocht daarom in het weekeinde een waarnemend tandarts die een endodontische behandeling startte. Haar eigen tandarts slaagde er vanwege hevige pijn bij klaagster niet in om deze behandeling af te maken. Op een later door de tandarts gemaakte röntgenfoto is een fausse route zichtbaar, hetgeen klaagster werd verteld. Op de röntgenfoto was geen apicale radiolucentie waarneembaar aan de 45. Toen de tandarts het element trachtte af te sluiten, bleef de hevige pijn voortduren. Klaagster werd daarom voor een apexresectie aan de 44 naar de kaakchirurg verwezen.
Een dienstdoende tandarts weigerde in de weekenddienst in het kader van de waarneemkring tandheelkundige hulp te verlenen. Klaagster vorderde ook schadevergoeding.
Klager had de praktijk van zijn tandarts een aantal jaren regelmatig voor controle bezocht. Om praktische redenen was hij daarna van tandarts gewisseld. Bij de eerste controle maakte de nieuwe tandarts een aantal foto’s, waarop hij zeven ‘gaatjes’ constateerde. Verder stelde de nieuwe tandarts volgens klager vast dat op de foto’s van zijn vorige tandarts enkele van de geconstateerde ‘gaatjes’ al zichtbaar waren. Vervolgens werd door de nieuwe tandarts een wortelkanaalbehandeling uitgevoerd en werden de andere ‘gaatjes’ gevuld. In de daaropvolgende maanden volgden nog twee wortelkanaalbehandelingen. Deze behandelingen hadden kunnen worden voorkomen indien de vorige tandarts adequaat had gehandeld. Klager wenste vergoeding van deze kosten door zijn vorige tandarts. Daarnaast stelde klager zich op het standpunt dat de vorige tandarts kosten bij hem in rekening had gebracht, welke hij niet rekening had mogen brengen. Ook was volgens klager de wijze waarop zijn vorige tandarts met hem had gecorrespondeerd, niet correct.
