Samenvatting
Kinesitherapeuten maken een belangrijk deel uit van het zorgteam van kritiek zieke patiënten. De kinesitherapie bij deze patiëntengroep wordt niet zozeer gestuurd vanuit de medische diagnose van de patiënt, maar legt eerder de nadruk op problemen van fysiologische en functionele aard. Aangrijpingspunten voor de kinesithe-rapie zijn een juiste beoordeling van de respiratoire toestand (secreties, atelectasen en spierzwakte), het fysieke conditieverlies en daaraan gerelateerde problemen (spierzwakte, gewrichtsstijfheid, verminderde functionele inspanningscapaciteit en activiteiten van het dagelijks leven) en het emotionele aspect. Vroegtijdige fysieke activering is van belang in de preventie en behandeling van fysiek conditieverlies gerelateerd aan kritieke ziekte en is onmisbaar in het proces van reconditionering. Er zijn verscheidene mogelijkheden voor zowel inspanningstraining als voor vroegtijdige mobilisatie voorhanden waarvan het effect is aangetoond. Deze verschillende mogelijkheden kunnen gebruikt worden op basis van de ernst van de kritieke ziekte op een bepaald moment, de comorbiditeit en de medewerking van de patiënt. De kinesitherapeut is verantwoordelijk voor het implementeren van mobilisatieschema’s en oefenprogramma’s en moet deze voortdurend aanpassen aan de toestand van de patiënt, steeds in overleg met het team van artsen en verpleegkundigen.