Deze column staat in het teken van afscheid. De column kwam dan ook niet voor niets tot stand in een weekend waarin op stijlvolle wijze afscheid genomen werd van de schrijver Harry Mulisch. Wat je ook mocht denken over Mulisch, voor babyboomers als ik was het iemand die er het hele leven was. De schrijver had al een plek op mijn boekenlijst op de middelbare school. Later maakte ik kennis met tal van zijn boeken en daarop gebaseerde films. En ten slotte was ik op de hoogte van de wederwaardigheden van de publieke figuur Mulisch, waaraan je als tijdgenoot nu eenmaal niet ontkomt. Hoewel je feitelijk iemand persoonlijk helemaal niet kent, voelde het – ook emotioneel – alsof er een goede bekende voorgoed vaarwel zegt. …